Livones.net

* kītõ vt ¤137

(a) öelda ▫ teikt, sacīt ♦ tā’giž kītõ ära öelda ▫ atteikt; ulzõ kītõ välja öelda ▫ izteikt; vastõ kītõ vastata ▫ atbildēt; ä’b kīt ä’b kuijõ, ä’b kažīzt KK77a ei ütle ei kuiva ega märga ▫ nesaka ne sausu, ne slapju; ä’b kīt ä’b mustõ, ä’b valdõ KK77a ei ütle ei musta ega valget ▫ nesaka ne melnu, ne baltu ● Ma kīt, ma tīedab, ku ro’vzt tǟnda nutīzt ka Dēvit jǭraks. 152.2 Ma ütlen, ma tean, et inimesed kutsusid seda ka Dēvitjärveks. ▫ Es saku, es zinu, ka cilvēki sauca to arī par Dēvita ezeru. Sa kītõd tä’mmõn sū’zõ. KK77b Sa ütled talle suu sisse. ▫ Tu saki viņam acīs [~ mutē]. Ta pǟgiņ kītõb. Ta palju lobiseb. ▫ Viņš daudz pļāpā. (b) kiita ▫ slavēt ● Ta kītiz ēņtšta kovālõks. KK78.3 Ta kiitis ennast targaks. ▫ Viņš teica sevi gudru [esam]. (c) märkida¸ väljendada ▫ paust ● Pu’nni kik katūks pǟl – se kītõb tu’lka’jjõ. K34II11 Punane kukk katuse peal – see väljendab tulekahju. ▫ Sarkans gailis uz jumta – tas pauž ugunsgrēku.